27 augustus 2008 Op de quarantaine afdeling in Perth/Australië  (21 km)
Om 2.30 uur vertrek ik met het vliegtuig vanuit Bangkok richting Jakarta. In de ruime business class stoelen kan ik heerlijk slapen. Net als de vorige vlucht heb ik weer een business class ticket gekocht. Met dit ticket mag ik 30 kilogram -in plaats van 20 kilogram - meenemen als bagage. Nu heb ik altijd meer als 20 kilogram bagage en men doet daar bijna nooit moeilijk over. Ik heb pas één keer voor mijn overgewicht moeten betalen. Maar stel dat men me er dit keer voor zou laten betalen, dan zou ik voor een economic class meer moeten betalen als voor de business class. En de business class heeft het voordeel dat je voor de reis kunt wachten in een luxe lounge met gratis eten, drinken en soms ook internet.

Om 6.00 uur kom ik in Jakarta aan. Ik heb bijna 5 uur wachttijd tot mijn vlucht naar Perth vertrekt. Ik ga maar weer naar de business class lounge. Hier in Jakarta is alles op het vliegveld ouder en minder mooi als in Bangkok. Ook het eten is minder lekker en de thee is niet heet.

Rond 16.00 uur land ik in Perth. Na de pascontrole krijg ik van een douanier een kleine ondervraging. Ik denk dat hij probeert te controleren of ik niet stiekem wil gaan werken op mijn toeristenvisum.

Na de ondervraging zie ik mijn fietstas al op de transportband liggen. Ook mijn fietsdoos is er al. Ik haal de fiets uit de doos en monteer zadel, voorwiel en trappers. Als ik zover ben, ben ik de enige passagier die nog in de hal is. Een vrouw van de douane komt naar me toe met de vraag of ik de hal wil verlaten. De douaniers willen vertrekken en mijn spullen moeten nog door de scanner.

Ik vertel dat ik nog maar enkele minuten werk heb. Ook vraag ik of de vrouw weet of ik ergens mijn fietsdoos kan weggooien. Die moet ik meenemen vertelt ze en bovendien moet die ook door de scanner.

Binnen een minuut is ze weer terug met de vraag "Je laat toch niet die doos hier achter?". Ik voel me wat opgejaagd en die doos zal ik heus wel meenemen. Geen paniek alstublieft. Ik hang de tassen op de fiets en loop naar de scanner bij de uitgang. De vrouw van de douane draagt de doos voor me. Bij de scanner gaan de tassen weer van de fiets af en op de band van de scanner.

Ondertussen komt er een iets aardigere vrouw van de quarantaine afdeling. Ze wil weten waar ik overal geweest ben. Ze vindt mijn fiets heel erg smerig en ze wil hem eerst gaan schoon maken en ontsmetten voor ik er Australië mee in fiets.

Terwijl ik mijn fietsbanden op pomp komt de vrouw van de douane vertellen dat ze de fietsdoos voor me heeft weg gegooid. Mooi, dat is weer een probleem minder. Waarom moest ze daar nu zo moeilijk over doen?

Nu op naar de quarantaine afdeling. Ik moet mijn schoenen uit trekken, want die moeten ook ontsmet worden. Terwijl haar collega mijn fiets in spuit, wast de vrouw met een borstel en ontsmettingsmiddel mijn schoenen. Samen met haar collega houd ik daarna de fiets boven een wastafel zodat ze hem kan af spoelen.

Door de wasbeurt van mijn fiets ben ik nogal laat om de stad nog in te fietsen. Vlak na het vliegveld zie ik echter geen bordje staan van de camping die er volgens mijn reisgids zou moeten zijn. Dat vind ik niet erg, want ik heb veel meer zin om vanavond in het centrum van Perth in een hostel te overnachten.

Ik heb een omschrijving van een fietsroute naar het stadscentrum. Die route raak ik snel kwijt. Het is te laat om te gaan zoeken, ik volg daarom maar het goede fietspad langs een drukke hoofdweg.

Met nog 10 kilometer te gaan kleurt de lucht al rood achter de fraaie hoge torenflats van het centrum. Perth bestaat voornamelijk uit laagbouw. Alleen in het centrum staan flatgebouwen. Een stuk of 8 mooie torenflats steken hoog boven de andere gebouwen uit. Het is een prachtig gezicht.

Over goede fietspaden fiets ik het laatste stukje in het donker de stad in. Ik vraag iemand de weg naar het centrum. Nadat de man me heeft uit gelegd hoe ik moet rijden bedank ik hem. Antwoord; "No worries." Dat is Australies voor "You're welcome". Het laatste stukje fiets ik tegen de rijrichting in, deels op de stoep, zonder verplichte fietshelm en zonder licht. Op een kruising loop ik ook nog eens door rood.

In het hostel neem ik een één persoons kamer. Het lijkt hier nogal op een jeugdherberg en dat is wel even een stapje terug in luxe ten opzichte van al die fraaie hotels de laatste weken in Thailand.

In het hostel is een heerlijke reizigerssfeer. En het is natuurlijk weer heerlijk om in een compleet andere omgeving te zijn. Ook is Perth een prettige stad. Door de hoge gebouwen en de drukke wegen lijkt het op een metropool. Aan de andere kant is er de ontspannen sfeer van een rustig provinciestadje.

s' Avonds loop ik de stad door. Bij een stijlvol ingericht restaurant/café bestel ik een bord met kangaroevlees. Ik vraag of dat er ook aardappels of rijst bij de maaltijd zitten of dat ik dat apart moet bestellen. Volgens de ober is alleen vlees -met een paar blaadjes sla- hier al een complete maaltijd.

Bij de bestelling moet ik direct contant af rekenen of mijn creditcard af geven. Zouden de mensen elkaar hier in Australië niet vertrouwen?


2 september 2008 Ontmoeting met een kangaroe (106 km)
Vandaag is mijn tweede fietsdag op de fietsroute "Tall Trees and High Seas". Dit is een route langs de zuidwest kust van Australië die omschreven staat in de LP cycling Australia.

Veel heb ik vandaag niet aan mijn routebeschrijving. De hele route van Dunsborough tot aan Augusta -in het uiterste zuidwesten- kan ik de Caves road volgen.

Het is winter in Australië en dit deel heeft een klimaat zoals aan de Middellandse Zee. Dat betekent dat ze een lange droge zomer hebben en een korte natte winter. Na een paar regendagen is het vandaag weer prachtig winterweer. De zon schijnt volop en de maximum temperatuur is 17 graden.

De hele ochtend gaat de weg door een prachtig heuvellandschap. Er is een mooie afwisseling van bos -deels in het Leeuwin nationaal park-, weideland en enkele wijnboerderijen.

Tussen de druivenplanten zie ik de eerste levende kangaroe. Dode kangaroes heb ik de afgelopen week -toen ik vanuit Perth naar het zuiden fietste- al genoeg gezien. Meer dan genoeg zelfs, want ze roken meestal niet erg goed meer.

Na 66 kilometer houd ik een picnic-pauze bij een kleine parkeerplaats. Ik zie dat hier de 14 kilometer lange Boranupdrive -een zandweg- begint. Dat lijkt me wel een leuke route en ik besluit deze kleine omweg te nemen. Op het moment dat ik vertrek komt er een man met een groep van 20 meiden aan fietsen. Er rijdt ook een auto met aanhangwagen achter de groep.

De route door het bos is prachtig. Overal staan 20 meter hoge karri-bomen. Deze bomen zijn hier geplant nadat het oorspronkelijk karri-bos is gekapt. De bomen zien er anders uit als in Europa. Het lijkt alsof de bast steeds van de stam af valt. De boomstammen zijn glad en bijna wit.

Vlak voor het einde van de Boranupdrive neem ik de afslag naar het Boranup uitzichtpunt. Dezelfde man als aan het begin van de weg staat er weer, maar nu met een nieuwe groep van ongeveer 20 meiden. Na instructies fietsen ze allemaal de berg af. Ik geniet daarna van het uitzicht –naar het westen- over de Indische Oceaan.

Een paar kilometer voor Augusta zie ik een grote kangaroe op het terras achter een huis staan. Eerst denk ik dat het een pop is, maar dan zie ik opeens zijn oren bewegen. Later beweegt het dier zijn kop, maar het rent niet weg. Het lijkt wel of het me niet kan zien. De kangaroe kijkt wel in mijn richting als er een auto langs komt, maar het blijft rustig staan. Ik heb alle tijd om mijn telelens uit de achtertas te pakken en om enkele foto's te maken.

In Augusta zet ik mijn tent op, op een fraaie camping aan een baai van de Zuidelijke Oceaan. Het is inmiddels te laat om nog naar -7 kilometer naar het zuiden- kaap Leeuwin te gaan kijken. Kaap Leeuwin is het punt waar de Indische en de Zuidelijke Oceaan elkaar ontmoeten.

10 september 2008 De eerste Roadtrains (92 km)
Vanochtend ben ik in Albany -aan de zuidkust van West Australia- en dat betekent dat ik de prachtige fietsroute Tall Trees and High Seas -door het bosrijke en heuvelachtige zuid westen- er op heb zitten.

De afgelopen nachten heb ik hier in een hostel overnacht. Voor ik vertrek kijk ik eerst op internet -in het internetcafé onder in het hostel- na of ik nog een E-mail heb gekregen. Ik heb 2 berichten.

Het eerste bericht is van de Central Land Council. Ze hebben me een permit gestuurd om met toestemming erop om de Great Central Road te rijden. Deze weg gaat namelijk door een aantal Aboriginalgebieden. Nu heb ik gisteren mijn aanvraag pas ingestuurd. Dus een super snelle afhandeling.

Helaas stootte ik bij het indienen van de aanvraag op nogal wat problemen. Allereerst ligt de weg voor een deel in West Australia en voor een deel in Northern Territory. Dus moet je dit bij 2 verschillende instanties aanvragen. Beide instanties hebben een website waar je een aanvraagformulier kunt in vullen.

Voor West Australia werkte dit formulier niet omdat je verplicht bent je kentekennummer in te vullen. Daarop heb ik geprobeerd de council te bellen. Toen ik eindelijk iemand aan de lijn had bleek dat deze vrouw de rest van de dag had vrij genomen. Er was ook niemand anders die mijn eenvoudige vraag kon beantwoorden.

De volgende ochtend was ze even koffie drinken, daarna kreeg ik niemand aan de lijn, de keer daarna was ze niet op haar werkplek, vervolgens was ze even niet bereikbaar.

Ondertussen was ik door al mijn muntgeld heen -in het hostel is alleen een telefoon die op muntgeld werkt- en ben ik een telefoonkaart gaan kopen iets verderop in het dorp. De telefooncel er tegenover bleek kapot te zijn. Bij de telefooncel voor het visitorscentre had ik meer geluk. Maar na een paar telefoontjes weigerde die ook opeens.

Ten einde raad ben ik naar het visitorscentre gegaan. Die kregen de council wel aan de lijn. Mijn formulier kon ik per fax sturen. Dat mocht ik ook nog op het visitorscentre doen. Prima service. Ze hebben ook nog even de council gebeld om te vragen hoe lang het duurt voor ik mijn permit heb. Maar, je raadt het al. de council was even niet bereikbaar.

De aanvraag voor West Australia was ingediend. Nu nog de aanvraag voor Northern Territory. Op het formulier op hun site kon ik aangeven dat ik een ander voertuig als een auto heb. Het formulier kon echter alleen verzonden worden als je ook een kentekennummer in gevuld hebt.

Toen maar weer van het internetcafé naar een telefooncel verder in het noorden van de stad. Ik kreeg een vrouw aan de lijn, die me zo lang in de wacht zette dat de telefoonkaart bijna leeg was. Ze had gelukkig nog wel de tijd om me te vertellen dat ik NA moest in vullen op de plaats van de autogegevens.

Mijn tweede mailtje is van Els. Ze heeft me de bedragen door gegeven die van mijn rekening zijn af geschreven na de geldopnames hier in Australië. De waarde van de dollar is flink aan het dalen. Bij mijn eerste geldopname van 500 dollar stond er op de geldautomaat dat dit gelijk was aan 313 euro. Bij de laatste geldopname was 500 dollar nog maar 285 euro waard.

Eenmaal op weg blijkt er vandaag veel meer verkeer op de weg te zijn als de afgelopen week. Ook na de afslag van de South Coast Highway zijn er nog steeds grote vrachtwagens op de smalle tweebaansweg.

Het lijkt erop alsof ze maar twee types vrachtauto's hebben. De enen zijn de "long verhicles". Dit is een voorwagen met twee hele grote aanhangwagens die met veel te hoge snelheid voort razen. De andere zijn de "roadtrains". Dat is een voorwagen met drie hele grote aanhangers die net zo hard rijden en nergens voor zullen afremmen.

Net als de afgelopen week staat er vandaag een harde koude wind. Ik ben blij als ik na 55 kilometer bij het Kamballup roadhouse aan kom. Binnen doe ik een droog shirt aan en bestel wat te eten.

Even later komt Steve binnen. Steve is een invalide man die me vertelt dat hij ook met de fiets onderweg is. Ik kijk naar buiten. En inderdaad, daar staat nog een bepakte fiets naast de mijne.

Steve is een aardige vent die al heel wat lange tochten door Australië heeft gemaakt. En lange tochten in Australië zijn echt lang! Hij is niet in staat om veel meer dan 40 tot 50 kilometer per dag te fietsen. Met die enorme afstanden hier betekent dat dus bijna altijd wild kamperen en veel voorraden meenemen.

Volgens Steve rijden we vandaag op één van de gevaarlijkste wegen van Australië. Er is geen vluchtstrook en vaak rijden de roadtrains veel te dicht achter elkaar. Hij denkt dat dat verboden is.

Voor we beiden weer vertrekken probeer ik zijn fiets op te tillen. Loodzwaar, ten opzichte van zijn fiets is mijn fiets -die 50 kilogram weegt- vederlicht.

Op het einde van de middag loopt de weg over een kleine bergpas van bijna 400 meter hoogte door de Stirling Range. Vlak voor de pashoogte is in een natuurgebied een leuke camping. Ik besluit echter door te fietsen want 10 kilometer verderop -bij Bluff Knoll- is een roadhous waar je volgens Steve prima kunt eten. Op mijn kaart heb ik gezien dat er tegenover ook een camping is.

Het roadhouse blijkt gesloten te zijn. Maar de camping is open en ik heb genoeg voorraden om zelf te koken.

Bij het op zetten van mijn tent word ik uitgenodigd op de thee bij een Duits-Nederlands stel. Ze wonen op Bali en zijn hier op vakantie. Beide werken ze al ruim 20 jaar -meestal als hulpverleners- in het buitenland. Het wordt een gezellige avond en ik kan nog mee eten ook. En dat is niet alleen lekker - en gemakkelijk- maar in hun huisje is het ook een stuk warmer als voor mijn tent in de koude wind. Terug bij het internetcafé bleek dat echter niet te werken. Daarna hebben ze bij het visitorscentre nog een keer voor me gebeld. Ik had NA niet met hoofdletters moeten in typen. Terug in het internetcafé bleek het nog niet te werken. Toen heb ik gevraagd of ik bij wijze van uitzondering gebruik kon maken van de telefoon en eventueel de fax van het internetcafé. Dat mocht en zo hoefde ik niet steeds op en neer te lopen.

Nog maar eens gebeld wat er nu weer fout gegaan was. Ik had nog een extraknopje in moeten drukken. Dat werkte toch weer niet. Nog maar een paar keer geprobeerd zonder resultaat. En plotseling werd mijn formulier geaccepteerd en verzonden. Ondertussen had ik ook al de permit voor West Australia binnen.